Herkesin hayatında mutlaka, farkında olsun olmasın, toksik insanlar bulunmaktadır. Bu toksik insanlar sizi en mutlu anınızda yerden yere vurur, ufacık imalı bir sözleriyle, olmadı bakışlarıyla huzurunuzu kaçırıp, hayatınız hakkında yorumlar yapmaktan çekinmezler. Oysa ki gün güzel başlamış, her tür dertten arınılmış, uzun süreden sonra iyi bir uyku çekilmiş ve yola devam etmeye hazır hale gelinmiştir.
Bu toksik insanları , şimdiki ruh halinizden dolayı suçlamak son derece yanlıştır. Onlara prim vermek veya vermemek insanın kendi elindedir aslında. İki seçeneğimiz vardır, bu insanları hissettiğimiz anda, bulunduğumuz ortamdan bir bahaneyle koşarak uzaklaşmak veya orada kalarak bu insanların sizi zehirlemesine izin vermek.
Toksik insan zehirlidir. İçi zehirlidir, korkaktır ve sığdır. Sığlığının farkında da değildir ve elbette ki, cahil cesaretiyle, bilgisizliğinin eşliğinde akıllar verir. Kendi düşük dünyasında okyanusta yüzmek yerine çamurlu gölünde çırpınmaktadır. Pollyanna sendromu eşliğinde sorunlardan uzak ama zehirli maddesiyle size dehşet saçarak yaklaşmaktadır.
Eğer günün birinde ben de toksik bir insan olduysam birilerine, birilerinin canını yaktıysam, kasti olarak veya bilemeden; bu söylediklerimin hepsi aynen benim için de geçerlidir.
Kimsenin canını yakmaya, huzurunu bozmaya hiçbir insan evladının hakkı yoktur. Günün birinde tekrar benim veya sevdiklerimin kasti olarak canını yakacak birisi çıkarsa karşıma; bugünkü aklımla değil, gelişmiş aklımla olgunlaşmış aklımla cezasını kesip, hayatımdan tamamen çıkarmaya ant içerim, hiç de acımam
Her zaman hissettiğim ve söylediğim gibi
İnsan herkesi çocuklukta sevdiği arkadaşları gibi insanlarla karşılaştırsın,
Sevdiği ve hiçbir zaman kötülüğünü istemediği
Bundan en çok benim gibi tek çocuk olan dostlarım anlar
Ayşem seni çok özledim
Fulyam sen benim canımsın….
16 Şubat 2010 Salı
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
görmüyor,duymuyor ve elimizin altında her an bulamıyor da olsak aslolan ne hissettiğimiz,nasıl bildiğimiz,kimleri kendimizden gördüğümüz...herhalde zaman geçtikçe daha da kıymetleniyor çünkü yeni 'kıymet'leri bulmakla ilgili ümidimiz kalmıyor, bir daha bir daha farkediyoruz ki eski dostluklar zamansız...çok öpüyorum:)
YanıtlaSil